We hebben allemaal heling nodig op bepaalde vlakken. En zonder dat we er altijd erg in hebben of misschien juist ook wel, komen bepaalde stukken en patronen toch steeds terug, gedurende een gedeelte van ons leven.
Zonder al teveel prijs te willen geven van bepaalde personen en situaties in mijn leven wil ik toch delen wat bepaalde onderwerpen met mij doen. En dat is in deze blog, vriendschappen.
Loneliness
De eenzaamheid en behoefte aan vriendschap die je op je 12e kunt hebben ervaren kunnen je blijven achtervolgen tot je veel ouder bent. Door een verhuizing op mijn 11e en de start op een nieuwe middelbare school kwam ik terecht in een wereld van eenzaamheid. Uit angst voor de buitenwereld isoleerde ik mezelf en stelde ik me afhankelijk op van dat wat op mijn pad kwam.
Een aanknopingspunt met een bepaald persoon. Een reddingsboei waarop ik dan maar meedreef. Tienermeiden die niet vriendelijk waren en binnen de eerste paar weken vat kregen op mijn ziel en daaruit een stukje meenamen. De eerste echte barst werd daar aangebracht. Mijn vertrouwen was geschaad, ik sloot me een stukje af. De daaropvolgende jaren waren een op één schakeling van nieuwe meiden op mijn pad en het continue gebrek aan vertrouwen. Door mijn drang om erbij te willen horen, stelde ik me volledig afhankelijk op van de ander, waardoor ik een poppetje werd om mee te sollen.
Ik zet de populaire meiden op een voetstuk. De meiden die met grote groepen door de gangen liepen. Ik maakte mezelf steeds kleiner en dacht steeds negatiever over mezelf. De middelbare school was een ware beproeving.
Connection
Op mijn beroepsopleiding ging het beter. Al werd ik ook daar aan het eind steeds depressiever. Vechtend om mijn plek te vinden. Vechtend om de grote boze wereld aan te kunnen kijken. Vechtend om overeind te blijven en mijn bestaansrecht op te eisen.
Ik zag mensen als één groep. Ik had nog niet door dat de ene persoon een goede ziel heeft en de ander niet. Dat ik had kunnen voelen aan hun energie wie ik kon vertrouwen. Bij wie ik op mijn plek zou zijn. Het werken na de beroepsopleiding ging met rap tempo de verkeerde kant op. Depressie en angst waren de rode draad door mijn dagen.
Ik leefde niet mijn essentie. Ik voelde een bepaald verlangen. Ik voelde de drang om te zoeken. Ik hoor hier niet. Ik ben anders dan anderen. Ik voel dat ik iets anders hoor te doen.
Awakening
Vanaf mijn dertiger jaren beginnen stukjes op de plek te vallen. Kenmerken en eigenschappen die bij mij horen werden inzichtelijker. Wie ik ben werd inzichtelijker. Ik leerde dat er veel meer vrouwen zijn die net als ik nog niet hun plek en missie hadden gevonden. Ik leerde vrouwen kennen waar ik echt raakvlakken mee had. Ik leerde stukje bij beetje hoe ik mijn leven in mocht gaan richten.
En deze awakening blijft op dit moment nog steeds doorgaan. Meer en meer leef ik mijn ware essentie en leef ik vanuit mijn ziel. Steeds meer durf ik echt mijzelf te zijn. Durf ik te leven vanuit mijn vrouwelijke energie. Durf ik keuzes te maken die zo hard nodig zijn.
Resistance
Maar wanneer jij gaat leven vanuit jouw ware essentie, ga je veranderen. De manier waarop jij in het leven staat gaat veranderen. De mensen die om jou heen staan op dit moment veranderen daarin niet altijd mee. Dat is logisch. Ieder bewandeld zijn eigen pad.
Maar ik raakte hierdoor in rap tempo heel snel mijn vriendinnen kwijt. Vriendinnen die ik in de loop van de jaren in hoge snelheid om me heen had verzameld. Me er aan vast klampend want vriendinnen zijn belangrijk. Don’t you dare to end up alone again! Mijn agenda draaide om hen. Mijn leven draaide om hen. Naast mijn lieve man, gezin en werk.
Totdat je in gaat zien dat jij bij bepaalde personen veel meer geeft dan je terug krijgt. Totdat je merkt dat men jouw keuzes niet steunt en proberen jou verkeerde dingen over jezelf te laten denken. Totdat je merkt dat je het onderwerp bent van gossip.
Met de ene groep nam ik, niet eens intentional, in één keer afscheid. Bij anderen is het verwaterd.
De weerstand die ik destijds voelde van de ander, zit nu nog een stukje in mij.
Acceptance
Waar ik dacht het inmiddels een plekje te hebben gegeven. Afstand hebben genomen van mijn denkwijze hierover. Volledig overtuigd te zijn van mijn keuzes hierin en dat het de juiste zijn. Kwam het de afgelopen weken weer terug. Ik werd getriggerd. Door activiteiten waardoor ik opeens besefte dat ik anders ben qua vriendschap. Door mijn dochter die heel onschuldig vragen stelde hierover. Door foto’s die ik tegenkwam. Door contacten die iets vertellen waarbij ik getriggerd raakte. Door posts op social media.
Het is nog niet verwerkt. Het zit nog heel erg vlak onder het oppervlak. En tegelijkertijd nog diep in mijn ziel. Er zit nog een gevoel dat het niet klopt dat ik er niet zo veel meer heb als voorheen. Er zit nog een overtuiging dat ik eenzaam ben als ik niet genoeg mensen om me heen heb. Er zit nog die gedachte dat ik raar ben en een loner.
Dus ik accepteer dit. Het zit er, dus ik kan er mee aan de slag. Ik ga er niet tegen vechten. Deze emoties mogen door mij heen gaan om een uitweg te vinden. Ik mag een stukje healing uitvoeren op dit pijnstuk in mij. En het voelt fijn om hiermee aan de slag te gaan. Wetend dat het oké zal zijn. Wetend dat dit stuk niet blijvend is. Wetend dat ik mag accepteren dat het er is, dat ik het weer uit het donker in het licht mag brengen. Alleen op die manier kan het namelijk geheeld worden. Niet door het weg te stoppen maar door het bestaan ervan te erkennen.
