Bij mijn 6e meltdown zei mijn man… “weet je wel dat dit de eerste keer kamperen is voor jou zonder antidepressiva?” “Oké, duidelijk, ik heb dus antidepressiva nodig om overeind te blijven op de camping?” Als ik niet zou weten dat ik hoogsensitief ben, zou dat de uitkomst zijn. Maar nee, ik weet het wel, alleen was ik me er even wat minder van bewust. Ik ben een lange tijd niet zo overprikkeld geweest.
Pech in een hittegolf
Kijk, we wisten dat er een hittegolf was in Frankrijk. Meerdere zelfs. Maar je hebt geboekt en in je achterhoofd hou je jezelf toch voor dat het misschien wel mee zal vallen. De eerst reisdag gaat voorspoedig en de temperaturen lopen al vrij snel op. De zon brand fel door de voorruit op mijn benen en de pauzes bij de tankstations al lopend over het hete asfalt geven alvast een goed beeld van wat we zullen aantreffen op onze camping.
Als we stoppen om tol te betalen denken we nog dat de slagboom dat enorm piepende geluid maakt. Wanneer we vervolgens toekijken hoe de slagboom geruisloos naar boven gaat en het besef komt dat het onze aanhanger is, die dat kabaal maakt… Well it wasn’t great. Zie je, we zijn geen vreemden als het gaat om autopech tijdens onze vakanties.
Voor de zekerheid stoppen we toch maar bij het volgende tankstation… “het zal wel niks zijn” zeggen we hardop tegen elkaar. Ik loop hard met de kinderen door de verzengende hitte naar binnen, ik denk nog even weg te kunnen lopen van het probleem. Wanneer ik in de rij sta voor een ijsje om onze kinderen af te leiden komt mijn man weer binnen. En ik zie het al… mijn maag draait zich om, want ik realiseer me dat we weer gestrand zijn. De as van de kar is afgebroken. Het wiel staat er bijna haaks op. Het is een wonder dat het niet op de snelweg is gebeurt.
Uren later rijden we met een door ons nieuw gekochte kar naar een ander hotel dan we geboekt hadden. Zit ik met luizenshampoo in mijn haar op onze hotelkamer van boven de 30 graden zonder airco en gaan we een nacht met weinig slaap tegemoet.
Aan het werk
En nu kan ik heel dapper laten voorkomen alsof ik de hitte trotseer om de tent op te zetten. Maar dat is voor het grootste gedeelte niet zo. Ik stond erbij te huilen. Wanneer we aankomen is het 42 graden en onze plek heeft geen schaduw. Ik ben gelijk in shock. Mijn man probeert onze spirit hoog te houden en begint vol goede moed de tent uit te leggen terwijl het zweet van hem af gutst. Onze kinderen zitten verlamd in hun stoel toe te kijken en ik denk alleen maar “wat hebben we gedaan”. Ik loop af en aan naar de douches in het toiletgebouw en help zo goed als ik kan de tent op te zetten. We zijn het er wel over eens, dit is misschien niet langer iets wat we moeten willen.
Oververhit
De daaropvolgende dagen zijn een op een schakeling van zoeken naar verkoeling, naar schaduw, proberen mijn kinderen positief te houden die ook zwaar overprikkeld en oververhit zijn, en vooral proberen positief te blijven. Dus op zondag gaan we maar naar de rivier, in het water is de beste plek om te zijn want aan de oever worden we geroosterd. Totdat onze zoon enthousiast met zijn hoofd onder water duikt en met zijn mond op een boomstam klapt en zijn melktand moest afstaan aan de Ardeche. Vol bloed en gillend komt hij boven water. Hij raakt volledig over zijn toeren, schreeuwt dat hij naar huis wil, dat het heet is en dat het pijn doet. Mijn brein gaat ook in de errormodus. I am trying! Maar het wil niet. Het voelt alsof ik faal. Alsof ik faal in het vieren van de vakantie. Is dat een ding?
De dagen er na schiet het mij in mijn rug, komt onze dochter keihard te vallen over een scheerlijn, roep ik meerdere malen dat ik naar huis wil, wordt onze zoon gestoken door een wesp, kopen we een enorme parasol, schaduwdoeken en proberen we van alles om deze vakantie ontspannen te maken. Maar de hitte blijft het winnen. Het krijgt ons eronder. Zelfs mijn man zit op een gegeven moment wezenloos voor zich uit te staren bij het zwembad, met de tenen van onze buurman op zijn zonnebedje. We willen namelijk allemaal op die 3 m² in de schaduw liggen.
Lang leve de Nederlanders
And I don’t mean that in a good way. Een van de redenen dat ik graag naar het buitenland ga is om even weg te zijn, maar dan echt weg! Wij zijn geen kampeerders of vakantiegangers die op vakantie graag samen klieken met andere Nederlanders. Ik weet niet of het je wel eens is opgevallen, maar Nederlanders drukken hun stempel op een camping. In het begin viel het ons nog niet eens zo erg op, we waren meer bezig met verkoeling zoeken. Maar na een paar dagen begonnen we het te zien. Goh, dit hele veld zit vol met Nederlanders, en daar achter ook… en daar achter!
Nederlanders verwachten dat je een praatje maakt als je naast hen staat. Nederlanders gaan aan de kant van het veld zitten zodat je er 10 maal per dag met een ongemakkelijk gevoel langs mag lopen en je gedwongen voelt te groeten. Nederlanders gaan bij elkaar zitten op een veldje, gezamenlijk bbqen en ook gezamenlijk afwassen. Want het is veel leuker om dat met z’n tienen te doen.
En ook in het toiletgebouw deden de Nederlanders niet onder voor de Fransen. Jongeren die muziekboxen meenemen als ze gaan douchen. Franse en Nederlandse rap dreunden door elkaar terwijl mensen schreeuwend met elkaar een gesprek proberen te voeren. Jongeren die op de deuren bonken van je douche of wc. Op een gegeven moment zat ik huilend op de wc, ik trok het voor geen meter.
Oververmoeid
We wilden niet opgeven, echt niet. Maar is een vakantie iets wat je moet volhouden? Onze kinderen hadden heimwee, ze misten onze hond, ze misten hun kamers, hun plekjes om zich terug te trekken. Wij wilden een avond zonder animatie tot 23.00 uur en daarna de animatie van de camping naast de onze tot 0.00 uur. We wilden even bij de tent kunnen zitten zonder te smelten of zonder geraakt te worden door hagelstenen. We wilden bij de tent zitten zonder de alarmerende rook en vlammen van een bosbrand kilometers verderop.
Ik voelde me een aansteller, ondankbaar. “Zoveel mensen willen op vakantie en kunnen niet en jij weet hier niet eens wat van te maken.” Ik vergeleek me constant met anderen. Maar als het niet goed voelt dan is dat zo. En nu merk ik dus hoeveel prikkels de antidepressiva voor me wegnam op een camping. Maar ook wat een rust corona tijdelijk gaf tijdens onze vakanties. De wereld is een drukke plek. Ons land is zo vol, en die drukte kwam me achterna op vakantie en daar was ik niet op voorbereid.
Nu ik zonder antidepressiva weer kan voelen wie ik ben, kan ik nieuwe keuzes maken. Wat een aantal jaren kon werken door andere omstandigheden hoeft niet langer ons ding te zijn. We mogen nieuwe keuzes maken, nieuwe plannen. We mogen het zien als een leermoment en niet als falen.
Een camping als deze, een plek als de Ardeche, zijn gewoon geen match voor deze HSP.
Deze blog is ook te vinden op www.hoogsensitief.nl.
