Minsten 20 opleidingen en cursussen, waarvan 13 daadwerkelijk gevolgd en plm. 6 afgerond.
9 door mij bedachte ondernemingen, met 7 bijbehorende logo’s, ontelbare domeinnamen. 7 fotoshoots.
2 business programma’s van duizenden euro’s.
9 banen waaronder één van 1 dag en één van 1 week.
“Wat moet ik anderen nu weer over jou vertellen?”
Eén zin van zo’n 6 jaar geleden. Eén zinnetje van iemand die mij niet begreep. En nog steeds komt het terug bij alle keuzes die ik maak. Maar inmiddels begrijp ik dat anderen me niet meer kunnen volgen. Het is ook niet te volgen, niet anders dan dat je mij dagelijks van dichtbij meemaakt en kunt zien wat voor processen ik doorloop bij al mijn keuzes en het volgen van mijn levenspad.
Deze zin kwam van een persoon die niet heel dicht bij mij stond en die in shock was na een open email van mij over eenzaamheid, die ik verzond in opdracht van een business programma dat ik destijds volgde. En waar ik tijdens dat programma in eerste instantie startte met het idee van weddingplanner, veranderde dat gaandeweg van weddingplanner bij stellen met moeizame familie relaties tot een bedrijf dat gespecialiseerd is in het vinden van geluk.
Dus ik snap dat die persoon na het zien van mijn foto’s van de fotoshoot voor weddingplanner enigszins verward raakte door mijn email over eenzaamheid en de zoektocht naar geluk. What is she doing??
Eenmaal de dappere keuze genomen te hebben om te stoppen met mijn baan en vol te gaan voor wat ik dacht dat mijn droom was, rolde ik vrij snel in een depressie. De zoveelste, maar ik was dit maal in shock, want ik ging toch mijn droom achterna? Dit was toch de oplossing voor mijn zwarte en sombere gedachten? Niet langer een baan hebben die ik niet wil, geen 9 tot 5? Vrijheid?!
Angst voor leven in een kooi
Nadat ik op mijn 19e de opleiding tot secretaresse had afgerond, met de nodige struggles en depressies in die jaren geloofde ik nog steeds in een gelukkige toekomst. Die toekomst zag er volgens mij zo uit. Ik zou een succesvolle carriere krijgen als management assistente of directiesecretaresse. Rond lopen in mantelpakjes en op hoge hakken. Mondig zijn, hogerop klimmen en daarbij een gelukkige relatie hebben met mijn toenmalige vriend en hopelijk kindjes krijgen. Daarna zou ik als snel parttime gaan werken, want kinderen waren het perfecte excuus daarvoor.
Mijn eerste baan was op een enorm groot makelaars en verzekeringskantoor, vlakbij the big boss, die absoluut angstaanjagend was. Ik als 19 jarig wurmpje was er totaal niet tegen opgewassen. Binnen de proefperiode heb ik mijn tijd daar beeindigd en ben ik doorgegaan naar de volgende baan. Een dorps makelaarskantoor, ik dacht dat ik me daar veiliger zou voelen. Klein, gezellig, kneuterig. Maar de onveiligheid binnen een kantoor waar iedereen elkaar kent uit het dorp, de roddels en mijn alles overheersende onzekerheid en faalangst, zorgden ervoor dat ik snel afgleed in mijn ergste depressie tot dan toe.
De angst die ik elke dag voelde bij het opstaan was alles overheersend. De klok leek niet voor uit te gaan op de dagen op kantoor en de weekenden gingen in een flits voorbij.
Het gevoel opgesloten te zijn heeft mij bij al mijn banen achter volgt. Mij vaste contracten voelde ik een strop op mijn nek. Elke zondag was een nachtmerrie en elke maandag startte regelmatig met tranen in de auto onderweg naar mijn werk. En vooral een nieuwe baan starten was een regelrechte nachtmerrie. Hoe kon dat ook anders, als je standaard van overtuigd bent dat iedereen je wel zal haten zodra je binnen komt.
De keuze is reuze
Tijdens al die jaren op kantoor, en dit heb ik zo’n 15 jaren vol gehouden, was ik continue op zoek. Naar verlossing, naar de oplossing. Wat kan mij gelukkig maken? Wat moet ik aan met mijn leven? Ik ging van opleiding naar opleiding, soms tijdens een baan, en soms ook in de periode na mijn kantoorbanen. Er was zoveel keus en ik wist niet meer waar ik naar uitreiken moest.
Ik ging van mode adviseur, naar medisch secretaresse, naar schminken. En qua ondernemingen ging ik van een baby webshop, naar eigen sieraden maken, naar meubels pimpen via Marktplaats.
Het hele idee van weddingplanner zijn trok me zelfs zo erg, dat ik de opleiding twee keer begonnen ben om het vervolgens ook weer voortijdig te beëindigen.
Na mijn laatste niet afgeronde opleiding in 2022 kwam alles tot stilstand. Ik eindigde ook hier in een depressie, een hele zware. En eindelijk leek tot me door te dringen dat een opleiding mij niet het geluk gaat brengen, dat een baan mij niet het geluk gaat brengen. Eindelijk durfde ik naar mezelf toe te erkennen en toe te geven dat depressie een onderdeel is van mijn leven.
Dat ik het mag benoemen, dat ik mag bevestigen dat het er is. En dat ik met elke keuze die ik maak meer risico loop op die volgende depressie. Dus ik hield het zelf in stand.
Bipolaire stoornis
Er is bij mij nog niet bevestigd dat ik een bipolaire stoornis heb. Want net zoals iedereen die mentaal worstelt en graag hulp wil van één of andere GGZ instelling sta ik op een wachtlijst. Voor Bipolaire Stoornis type 2. Want ja er is ook een type 1 en ik val niet helemaal in die categorie. Het gaat nooit om labels. En ik wil liever zelf ook geen label. Maar het helpt je soms wel jezelf te leren begrijpen. Waarom doe ik wat ik doe, waarom maak ik de keuzes die ik maak, waarom voel ik me zoals ik me voel?
Dus ik vroeg onlangs aan mijn man; “waarom greep niemand in?” Al die jaren, dat ik liep te zoeken, te worstelen, die onmogelijke keuzes maakte, al dat geld uitgaf. Waarom zei niemand, genoeg is genoeg. Er is iets aan de hand, iets meer dan alleen maar depressief zijn.
Maar zo makkelijk was het niet. Zoals mijn man ook aangaf, de mensen die dicht bij je staan zien jou graag gelukkig. Dus als jij dan denkt dat het zoveelste idee jou gelukkig maakt, dan wil ik niet degene zijn die jou in de weg staat. Wat heel lief is, maar in dit geval, nu ik dus eigenlijk zelf al wel weet dat ik een bipolaire stoornis type 2 heb was het zinvoller geweest in te grijpen. Maar we wisten het niet. Niemand wist het.
Daarom wil ik openheid geven over mentale issues. Niets is wat het lijkt. Iemand kan hulp nodig hebben. Mentale gezondheid is iets wat openlijk besproken moet worden. Zonder angst een gevoelige snaar te raken, zonder angst de ander te kwetsen. Laat weten dat je je zorgen maakt. Dat je wilt helpen. En al lijkt die persoon op dat moment niet aan te slaan op jouw zorg. Er is een zaadje gezaaid wat iemand aan het denken kan zetten. Waardoor er misschien een waardevol balletje gaat rollen. Waardoor er stappen worden gezet en waardoor de cirkel wordt doorbroken.
Mijn cirkel was van opleiding naar opleiding, van baan naar baan, van programma naar programma. Ik hoop dat ik het heb doorbroken.
