Wat als ik autisme heb?

Wist jij dat autisme bij meisjes en dus vrouwen zich heel anders uit en daardoor veel minder snel herkend wordt? Ik dus niet. Toen men bij Dimence na een lang vragen uur terug kwam bij mij met de vermoedens van autisme voelde ik mezelf steigeren. IK HEB GEEN AUTISME!

Puzzel

Een puzzel noemen ze me. Met een grote variëteit aan mentale klachten is het een uitdaging voor de verpleegkundige GGZ en de verpleegkundige GGZ in opleiding om een label op me te plakken. Ik ben niet voor labels. Heb niet de behoefte onder een categorie geplaatst te kunnen worden. Maar ik wil wel heel graag weten wat het nu is dat er eigenlijk speelt bij mij. Waarom al die klachten? Waarom is leven voor mij zo moeilijk?

Ik ratel druk door tijdens de eerste 10 minuten. Ik ben zelf namelijk 100% overtuigd van wat ik heb en ik wil graag dat ze dit even bevestigen zodat ik weer naar huis kan. Zodat ik mezelf kan vast graven in wat dat inhoudt en daardoor aaaaalles wat in mijn leven mis is gegaan een plek kan geven.

Maar op een gegeven moment zegt de verpleegkundige “je praat heel makkelijk weg, je verteld zoveel, ik merk dat wij het wel vermakelijk vinden om naar jou te luisteren, maar ik moet even weer terug naar jouw levenslijn, anders kan ik geen diagnose opstellen”. Oké, ik begrijp dat, dus ik beteugel mezelf en geef netjes antwoord op alle vragen en probeer niet teveel te kletsen, mezelf belachelijk te maken en te lachen om alles waardoor ik in eerdere situaties in een depressie terecht kwam.

Bipolaire stoornis type 2

Voor dat labeltje kwam ik. Geen mooie om te hebben hoor. Maar laten we eerlijk zijn, je komt bij Dimence niet voor de schoonheidsprijs van mentale problemen. Nadat ik in het najaar bij een natuurkundig therapeut ben geweest voor mijn depressies, en zij daarbij kon afmeten dat ik manies had ben ik gaan zoeken. Manies? Ik dacht dat ik een persisterende depressie had. Zo één die af en aan terug komt. Die niet al te hevig zijn, maar toch met regelmaat zorgen voor het gevoel dat ik liever van de planeet afgeveegd wordt dan er nog langer op te moeten rond dartelen. Maar tja, daar kon ik mee leven.

Dus ik ging zoeken naar manische depressies. Wat is het? Wat houdt het in? En hoe zou ik me dan gedragen? Nou ik kon me er niet helemaal in vinden. Het voelde wat extreem. Een bipolaire stoornis dan? Nee, te heftig, ik ben me “helaas” volledig bewust van de keuzes die ik allemaal heb gemaakt. En hoewel ik sommige beslissingen echt vervloek, kan ik helaas niet uit onder het feit dat ik deze in volle toerekeningsvatbaarheid heb genomen.

Maar hey, er is een type 2! Yes, dus ik heb geen bipolaire stoornis 1, maar type 2. De versie met hypomanie. Een hypomanie voelt als een manie, maar is minder krachtig. Deze episode heeft dan ook geen grote gevolgen voor je dagelijkse functioneren. Bij een hypomanie kan je zelfs bovengemiddeld productief zijn en je daar prettig bij voelen. Wel kan een hypomanische episode de voorbode zijn van een manie.

Autisme

Beide dames vonden dat mijn impulsieve daden en acties niet genoeg weg hadden van een manie of hypomanie. Met andere woorden. Zij vonden dus dat ik best nog oké ging in mijn leven en waren niet echt in shock van mijn gefaalde pogingen en boekwerk aan opleidingen en ondernemingen.

Allerlei vragen kwamen mijn kant op. Wanneer stopte ik telkens weer met mijn antidepressiva? Was daar een patroon in te ontdekken? Hoe was ik als kind? Ga ik goed op structuur? Ben ik goed in plannen en organiseren? Hoe ben je thuis?

Ze konden geen duidelijk beeld krijgen van wat de trigger is van mijn depressies en angsten. Maar dat deze aanwezig zijn in mijn leven en al te lang. Dat waren ze absoluut met me eens.

Na overleg met de klinisch psycholoog mochten hubs en ik terug naar de spreekkamer. Nog steeds was er die puzzel. Er werden me nog meer vragen gesteld. Totdat de verpleegkundige GGZ in opleiding een aantal scherpe observaties met ons deelde. En ons wees op een klinisch psycholoog, Els Blijd. Zij heeft veel stukken geschreven over meisjes met autisme.

Want in eerste instantie dachten ze toch aan een ontwikkelingsstoornis. Iets waar ik mee geboren ben. Wat niet gezien is, wat onbehandeld is en wat heeft geresulteerd in alle klachten waar ik mee door het leven ga.

Toen het woord autisme werd genoemd ging mijn hart sneller kloppen. “Ze snappen het helemaal niet! Ze zien helemaal niet wie ik ben! Dit klopt voor geen meter! Word ik ook weer in dit hoekje gedrukt? Het is hetzelfde als onze zoon!” Ik voelde me een beetje verloren. Dit gaat de verkeerde kant op. Ze vragen wat ik vind; en ik geef aan dat ik schrik… dit is absoluut niet hoe ik mezelf zie.

Maar de psycholoog weet uit te leggen dat de standaard kenmerken die we altijd horen bij het woord autisme zijn gebaseerd op autisme bij jongens en mannen. Dat de kenmerken van autisme bij vrouwen volledig anders zijn.

Hoogsensitief

“Oké ik ben toch hoogsensitief?” Dat is wat ik altijd dacht? Ik weet dat er veel verwarring is over autisme en hoogsensitiviteit. Dat mensen en kinderen verkeerd gediagnosticeerd worden. En veel hoogsensitieve personen het label autisme krijgen terwijl dit onterecht is.

Maar heb ik het bij mezelf dan andersom gedaan? Heb ik gedacht dat ik hoogsensitief ben en heb ik autisme? Inmiddels heb ik uiteraard al weer heel veel gelezen over autisme bij meisjes en vrouwen. En ik kan eigenlijk niet heel veel anders zeggen dan tja… this could be me.

Het feit dat onbehandelde autisme kan leiden tot depressies en angst zegt voor mij al genoeg.

Ik weet het dus niet, ik weet nog niets. Er wordt een nader onderzoek gestart. Ondertussen bekijk ik alles weer vanuit een heel ander perspectief. Mijn perspectief is nogal eens veranderd in de afgelopen jaren. Maar zal autisme het eindstation zijn? Zal ik eindelijk weten wat de trigger is van alles?