Want na verschillende dingen geprobeerd te hebben kwam ik toch steeds weer tot de conclusie, dit is niet voor mij. Op zoek naar dit verlichte wezen diep in mij, naar helderheid, berusting en acceptatie, kwam er steeds vaker alleen maar meer weerstand.
Gabrielle Bernstein
Hoewel zij uiteindelijk de sleutel is geweest tot mijn stappen op zoek naar heling voor mijn depressies, heb ik een haat- liefde verhouding met haar, of dat waar zij voor staat.
Bij het volgen van verschillende business coachingsprogramma’s en de vrouwen die heb aanbieden kom je uiteindelijk steeds weer uit bij een of andere vorm van spiritualiteit. Spiritualiteit is natuurlijk een breed begrip en heeft uiteindelijk natuurlijk niets te maken met edelstenen kopen, mediteren of yoga doen.
Maar toch hangt die vibe er omheen. Dus dat was wat ik ervan op pikte. Om succesvol te kunnen zijn in je business en je leven heb je een vorm van spiritualiteit nodig. En na kennis te hebben gemaakt met verschillende manieren van het beoefenen van spiritualiteit en het samen zingen van één of ander spiritueel lied met 100 andere vrouwen, dacht ik, oké this is the way!
Dus na de nodige switches in mijn keuzes en op mijn pad van hoogsensitiviteit terecht te komen merkte ik al vrij snel dat dit prima samen ging. Dus ik kocht mijn eerste boek van Gabrielle Bernstein en daarbij gelijk haar affirmatiekaarten. Want dan kan ik maar gelijk goed aan de slag gaan.
Spirituele merchandise
Er is natuurlijk van alles te koop op spiritueel gebied. En ik ging all-in. Wanneer je op verschillende spirituele webshops op volg klikt op Instagram, komen er steeds meer mensen voorbij in je feed en voor ik het wist was ik al een mooie edelstenencollectie aan het aanlagen. Want deze steen werkte voor mijn depressie, de ander voor innerlijke rust, ik had ook nog wel stukken te helen van vroeger, dus daar komt die andere steen dan weer mooi van pas en zo ging ik lekker door.
Ondertussen hielp het voor geen ene meter, want ik stortte weer keihard in de volgende depressie en daar kon geen edelsteen wat aan doen. Moet ik ze onder mijn kussen leggen, allemaal om mijn nek hangen, of in mijn water gooien? It doesn’t matter. Het werkte niet.
Dus misschien dan essentiële oliën? En laat ik gelijk zeggen, ik gebruik deze nog steeds. Want ik vind ze gewoon heerlijk. En wanneer jij een slechtere dag hebt is het gewoon heel fijn een zelfzorgmomentje te ervaren door middel van een fijne olie in je diffuser. Maar ik had de verkeerde verwachtingen. Ik dacht als ik dat ene olietje in de diffuser zou stoppen en er met mijn snufferd boven zou hangen ik op magische wijze geheeld zou zijn van mijn depressie of angst. Didn’t happen…
Boeken
Wanneer dat dan niet helpt en je budget voor de zoveelste opleiding ook wel een keer op is, ga je op zoek naar boeken. Er zijn zo veel boeken te vinden over spiritualiteit. Dus kocht ik tientallen boeken over allerlei vormen van spiritualiteit beoefenen. Ik wilde met alles wat ik in me had wel geloven wat er in die boeken stond. Maar ergens voelde ik weerstand. “Ben ik gewoon te sceptisch? Of te cynisch?”
Ik geloofde gewoon niet dat het zou werken. Makkelijk gezegd om positief te blijven denken en diezelfde affirmaties telkens uit te spreken terwijl je hoofd je steeds een andere kant op duwt? Is het wel voor mensen met depressies? Dus ging ik daar op Googelen en las ik weer wisselende verhalen. Mijn hele persoonlijkheid werd steeds meer bepaald door dat wat de boeken en Google mij te bieden hadden. Ik ging van label naar label. Maar nooit vond ik rust.
Een opleiding over mijn grenzen
Dus na de komst van corona en ik helemaal niet meer wist wat ik met mezelf aan moest, besloot ik alles overboord te gooien. Ik stop met alles. Website plat, edelstenen op marktplaats, al mijn kaartendecks, op marktplaats, oliën en diffuser op marktplaats. Mijn meubels uit mijn praktijk, op marktplaats. Ik deed alles weg. Reset. Ik ga vanaf nu weer gewoon aan het werk. Dus dat deed ik. Bij een bouwmaterialenbedrijf… en na een maand dacht ik… “nee nee, dit is niet goed! Je hebt iets nodig voor je ziel, dit werkt niet!”
Dus ik ging weer op zoek, naar de zoveelste oplossing. En daar kwam die opleiding voorbij. Een opleiding speciaal voor vrouwen, voor verbinding met je ziel. Voor verbinding met anderen. Er stonden al die mooie dingen en ik was er helemaal klaar voor mij met andere vrouwen te verbinden op een manier die ik weer eens totaal niet ervaarde in het “gewone” dagelijks leven.
Het duurde 8 maanden voordat ik mij begon te realiseren dat ik bij elke dag en weekend van deze opleiding totaal over mijn grenzen ging. En ook al nog mocht ik mijn grenzen aan geven, ik deed dat niet, want als mijn grenzen steeds te maken hadden met alles wat ik daar leerde niet willen, dan kwam ik toch geen steek verder? En ik moest en zou die verlichte, zenachtige vrouw worden. Die in harmonie kan samen zijn met andere vrouwen, die anderen kan aanraken, masseren, liefde kan voelen en geven.
Maar elke lesdag was er één die werd onderbroken of eindigde met mijn tranen.
Hutje in de fik
Ondertussen had ik al weer een mooie arsenaal van edelstenen en kaarten aangeschaft, want deze keer zou ik namelijk zeker weten die spirituele, verlichte aardse engel worden die anderen het licht kon laten zien.
Dat ik ondertussen zelf steeds verder weg zakte in de duisternis had ik nog niet eens door.
Daar kwam het laatste weekend van de opleiding. De zweethutceremonie. Drie nachten met alle dames samen op een locatie, overnachten bij elkaar op de kamer. 3 nachten en 4 dagen weg gerukt uit mijn veilige omgeving. Ik was even vergeten hoe slecht ik daar op ga.
Met een ziek gevoel kom ik aan op de locatie. Iedereen is laaiend enthousiast en ik voel alleen maar mijn maag draaien en samen knijpen. Ik moet moeite doen niet gelijk in huilen uit te barsten. Het gevoel “wat doe ik hier” probeer ik hard weg te drukken. Maar ’s avonds bij de rondgang met alle dames kan ik het niet voor me houden. Ik begin hysterisch te huilen en de docent weet me gelukkig enigszins te kalmeren. “Het hoort er allemaal bij.”
Ik onderga het weekend met vreselijke heimwee, voel me er helemaal niet meer tussen passen, ik deel niet langer de passie die de andere vrouwen voelen en ik raak mezelf helemaal kwijt.
De zweethutceremonie staat gepland op zondag en ik zie er enorm tegenop. Vlak voordat we de hut in gaan loop ik een rondje door de tuin en ik kan alleen maar huilen. Ik ben zo bang, ik wil gewoon niet, ik wil naar huis. Maar met de stemmen van allerlei mensen in mijn hoofd “dit hoort bij het proces, onderga het” duik ik uiteindelijk met alle dames de zweethut in. In mijn bikinibroekje en omslagdoek ga ik op de zwarte aarde zitten.
Paniekerig onderga ik wat er nu staat te gebeuren. “Het hoort erbij dat je jezelf totaal verliest tijdens dit gebeuren, dus het zal wel normaal zijn wat ik ervaar.”
De man van de zweethut rolt de eerste stenen in het gat in het midden van de tent. Het is aardedonker, en dan is bij 5 stenen het moment daar. Er wordt water opgegoten. En acuut schiet ik in paniek in mijn hoofd. What the h*ll! Dit is niet normaal! Breathe Karin breathe! Wat een intense hitte. Het is veel te veel voor mij om te verdragen. Maar omdat iedereen dapper blijft zitten doe ik dat ook.
Wanneer mijn buurvrouw op een gegeven moment in paniek raakt en zegt dat ze niet kan ademen probeer ik kalm te blijven, wanneer onze docent op een gegeven moment in paniek raakt en zegt dat ze misselijk wordt, probeer ik kalm te blijven. Wanneer de tent open gaat om de boel te kalmeren denk ik “this is my way out, zeg gewoon bedankt, maar ik peer ‘m.” Maar ik durf niet. Dus de tent gaat weer dicht. Paniek bouwt zich in me op. En wanneer de tweede ronde begint met de 5 stenen en daarna wederom water wordt opgegoten flip ik.
“Ik wil eruit!”
Ik schreeuw het hardop, ik had geen keus! De man wil me eerst niet naar buiten te laten en probeert met mij te onderhandelen. Hij vraagt wat er zou gebeuren als ik blijf zitten. Ik geef aan dat ik keihard ga schreeuwen en volledig in paniek raak. Hij laat me eruit. Ik voelde me boos en aangetast in mijn persoonlijke space. Deze man ging over mijn grenzen door macht uit te oefenen, door mij niet uit de tent te willen laten. Ik was gebroken. Door mijn escape uit de tent plaatste ik mezelf buiten de ervaring met de groep en daarmee emotioneel ook.
Ik wil naar huis en besluit te gaan, mijn docent weet mij in de middag nog tegen te houden. Maar om 21.00 uur ’s avond wanneer ik ziek van heimwee op mijn bed lig besluit ik toch te gaan. Ik wil naar huis, ik wil me veilig voelen.
Zware depressie
Na dit weekend en na deze zweethut ceremonie ging het in razend tempo steeds minder goed met me. Tijdens onze vakantie in Frankrijk kickte de depressie er in, en eenmaal thuis kon ik alleen maar slapen. Het najaar was zwaar, ik stopte wederom met alles. Maar dit keer stop ik voor goed met dat nastreven wat niet bij mij past.
Ik koop een kaartendeck omdat ik ze mooi vindt, niet omdat ze me moeten helen. Als ik een edelsteen wil kopen doe ik dat omdat ik ze mooi vindt, niet omdat ze me beter moet maken. Wanneer ik weer begin te bloggen doe ik dat vanuit eerlijkheid en openheid over mental health. Niet omdat ik wil dat ik daardoor een verlicht of beter mens wordt.
Vanuit spiritualiteit is men vaak anti labels, anti medicatie, anti GGZ. Maar ik volg mijn eigen pad. Wat heb ik nodig, wat is helpend voor mij. Mijn pilletje elke dag helpt mij beter dan welke edelsteen dan ook. Mijn gesprek bij Dimence heeft voor mij meer helderheid gegeven dan alle spirituele handelingen bij elkaar.
Ik ben niet tegen spiritualiteit. Ik vind het iets heel moois, maar kun je het niet volledig omarmen, kun je het niet volledig tot je nemen, dan heeft het de verkeerde uitwerking. Dan word je iemand die je niet bent. Dan voel je je alsnog alsof je nooit genoeg bent. En dat is juist hoe spiritualiteit niet bedoeld is.
