Vorig jaar was ik ervan overtuigd. Ik heb een bipolaire stoornis en wel Type 2. Want zoals de uitleg zegt. Ik had nog nooit een manie gehad, behorend bij Type 1. Maar in mijn beleving wel hypomanies. Dus op naar de huisarts voor de zoveelste doorverwijzing en bij Dimence kon ik terecht voor deze specifieke diagnose. Dus daar klopte ik aan in februari vorig jaar, klaar om dit label in ontvangst te nemen. Klaar om deze mensen aan de andere kant van dat bureau hiervan eens even te overtuigen.
Depressies
Depressies vergezellen mij al het grootste deel van mijn leven. Rond mijn 11e kan ik wel zeggen dat de eerste flinke depressie hardnekkig aanwezig was en nu op mijn 38ste ben ik wel soort van hersteld van de laatste. Deze kickte in, in augustus 2022 en sluimerde nog na tot ongeveer nu. Wat depressies zijn, daar zijn zo vreselijk veel uiteenlopende antwoorden op. Iedereen houdt er een andere benadering op na. Dat is ook de reden waarom ik zoveel verschillende dingen heb geprobeerd om ervan af te komen.
Je hebt de persoonlijke eigenschappen, dus eigenschappen die bij jij horen en die maken wie jij bent. Heb je één van de volgende eigenschappen dan is de kans groter op een depressie.
- gebrek aan zelfvertrouwen
- de dingen té goed willen doen
- angst om te mislukken
- erg veel van jezelf eisen
- vinden dat je het nooit goed doet.
Dit is natuurlijk wel heel kort door de bocht, maar ik wil deze blog niet in z’n geheel wijden aan dit onderdeel.
Je hebt lichamelijke oorzaken. Een belangrijke hiervan is erfelijkheid, komt depressie voor in je familie, dan is de kans groter dat jij hier ook mee van doen krijgt. Bepaalde stoffen in je lichaam kunnen zorgen voor depressie, denk hierbij aan hormonen, medicijnen, alcohol en drugs.
En verder heb je dan nog bepaalde lichamelijke ziekten die samen gaan met depressieve gevoelens. Denk hierbij aan afwijkingen aan de schildklier- en bijnierschors, diabetes en hart en vaatziekten. Maar ook PDS kan een reden zijn voor depressie, of krijg je juist PDS door je depressies? Zo ingewikkeld kan het al zijn.
Daarnaast heb je als reden natuurlijk nog wat je meemaakt in je leven. Slechte ervaringen, nare gebeurtenissen, verlies. Dit alles kan bijdragen aan een depressie.
Maar wat ik dus sinds vorig jaar zelf weet is dat neurodivergent zijn ook een groot aandeel kan leveren in het krijgen van een depressie. Helemaal als je niet weet van het bestaan van de stoornis die jij bij je draagt.
Remedies
Oef, nou mijn idee was ooit een boek te schrijven over alle methoden die er worden aangeboden om van een depressie af te komen. Want het zijn er duizenden. Dat het natuurlijk niet altijd bij iedereen werkt bewijst wel dat ook depressies divers zijn. Net als ons brein en net als de gehele mens. Een mens met een lichamelijke ziekte reageert ook niet hetzelfde op een behandeling als elk ander persoon.
Wat je natuurlijk altijd leest bij depressies; “zoek hulp”. Goh, nou Tina, daar had ik nog niet over nagedacht. Het is alleen een beetje jammer dat heel veel hulp niet toereikend is. Want het eerste waar je vaak terecht komt is een GGZ organisatie, onafhankelijke psycholoog of een coach. Praten, praten, praten. Even lijk je er bovenop te komen en dan opeens na maanden, jaren of soms al een paar dagen ben je weer terug bij af.
Ik probeerde bachbloesem, cacao (waarvoor ik eerst van mijn antidepressiva af moest), 6x antidepressiva, mindfulness, meditatie, yoga, crossfit, hardlopen, sporten in sportschool, serotonine supplementen, natuurkundig therapeut, orthomoleculair therapeut, ging een opleiding doen, essentiële oliën, edelstenen, FODMAP dieet, minder suikers eten, lactosevrij dieet en o.a. magnesium. Nooit hielp iets echt.
Dus na de zoveelste depressie ging ik toch weer nadenken, wat is er gaande in mijn leven en in mijn hoofd? En van daaruit kwam ik terecht bij de Bipolaire Stoornis.
Bipolaire stoornis
Ik ben geen psycholoog en ik heb deze stoornis zelf niet, dus ik vind dat ik dan altijd wel voorzichtig moet zijn met hoe ik het omschrijf. Dus ik haal mijn informatie uit bronnen die ik onderaan mijn blog zal vermelden.
Ik kwam op het idee dat ik het zou kunnen hebben doordat een natuurkundig therapeut bij mij had uitgemeten dat ik een manische depressie heb. Ga je daar op zoeken dan kom je terecht op de bipolaire stoornis, maar de intensiteit van Type 1 vond ik niet kloppend bij mij, dus kwam ik automatisch uit op Type 2.
Een bipolaire stoornis is een stemmingsstoornis, ook wel een manische depressie genoemd. De twee stemmingen, manisch en depressief, wisselen elkaar af. Er zit geen patroon in het ontstaan en de duur van de periodes. Een manie of depressie kan geleidelijk ontstaan maar ook ineens opspelen. Ook de ernst van de klachten verschilt per periode. Een bipolaire stoornis ontstaat meestal tussen het 15e en 24e levensjaar.
Bij een manie ben je opmerkelijk opgewekt, druk, vrolijk en wil je onmogelijk veel plannen maken. De intense vrolijkheid houdt doorgaans geen verband met wat er op dat moment in je leven gebeurt. In een manische periode wordt je dagelijks functioneren vaak verstoord, omdat je het zicht op de realiteit kwijt bent. We spreken van een hypomanie als de klachten milder zijn en er geen problemen in het functioneren ontstaan. Het tegenovergestelde van manisch is depressief. Tijdens een depressieve periode kan extreme neerslachtigheid je overmeesteren. Je bent moe, geïrriteerd, lusteloos en je hebt weinig tot geen gevoel van eigenwaarde. Ook kan het zijn dat je geen emoties voelt en geen behoefte hebt aan contact met anderen. Een depressie kan zich ook uiten in milde depressieklachten, die erg lang aanhouden. In dat geval spreek je van een dysthyme stoornis. Deze stoornis heb ik wel. Deze noemen ze nu ook wel een persisterende of recidiverende depressie.
Er zijn twee bipolaire stoornissen die het meest voorkomen: type 1 en type 2. Bij het ‘klassieke’ type 1 heb je minstens één keer last gehad van een manische periode, afgewisseld met ernstige depressies. Bij een bipolaire stoornis type 2 is er sprake van depressieve periodes afgewisseld met hypomane periodes, de mildere variant van een manie.
1,5 uur lang heb ik proberen de psycholoog en verpleegkundige GGZ te overtuigen. Daarna mocht ik op de gang wachten met mijn man waarop zij gingen overleggen met een nog gespecialiseerder iemand. Eenmaal terug in de kamer zeiden ze: “wij denken niet dat je een bipolaire stoornis hebt, maar heb je wel eens gedacht aan autisme?”
Autisme
Eerst was ik boos. Met het stereotype van autisme in mijn hoofd voelde ik me gewoon beledigd. “Hebben jullie wel geluisterd naar alles wat ik vertelde?” Ze gaven me wat linkjes en namen van mensen die geschreven hadden over vrouwen met autisme en adviseerden me dat te gaan lezen. Dus mijn man en ik streken neer in een lunchroom en begonnen te Googelen. En ja hoor, daar viel het kwartje. Ik heb autisme!
Dus al die tijd dat ik dacht aan alle foute keuzes die ik gemaakt heb in mijn leven. De impulsiviteit van alles en het niet kunnen behouden van een baan. De enorme ups en downs. Het waren geen hypomanies. Het was autisme. Het was ik, die niet wist hoe ik eigenlijk leven moest, want mijn hele leven had ik me aangepast aan wat ik dacht dat ik moest zijn. Maar mijn brein wilde niet meewerken. Het wilde de andere kant op. Het had wat anders nodig. En ik ging maar door. Het was alsof ik 38 jaar een driehoek in het gat van een cirkel had proberen te drukken.
En de rek ging er continue uit, waardoor ik steeds weer terug kwam in de depressies. Waardoor ik helaas nu wel die diagnose ook heb, de recidiverende depressie, want mijn brein is helaas niet meer ongevoelig voor depressies na er al zoveel te hebben gehad. Maar nu een jaar na de diagnose begint het te zakken. Het verdriet, het ongeloof, de woede, het ‘wat als’ gevoel.
Ik zocht eigenlijk naar een reden. Een reden waarom alles leek te mislukken, waarom ik in zoveel dingen leek te falen. Die reden heb ik gekregen. En of het nu in de vorm kwam van de bipolaire stoornis of van autisme. Ik ben blij dat ik mezelf nu eindelijk begrijp.
Bronnen:
Plusminus
Mindblue
Lentis
