Inmiddels weet ik niet eens meer of ik steeds terugval in een depressie of dat het terug vallen is in een autistische burn out. Want sinds ik weet dat ik autisme heb vallen er wel dingen op de plek. Maar dat wil niet zeggen dat het leven daardoor makkelijker is geworden voor me. En na de zoveelste keer te hebben gedacht dat het nu voor altijd stabiel zal blijven, zit ik weer diep onderin dat gat.
Mijn grenzen
Ik heb geloof ik geen grenzen… Ik heb ze wel degelijk, maar mijn gezin krijgt voorrang om al deze grenzen te overschrijden. Niet in gedrag of in alles de zin krijgen. Maar in de zorg die ik voor en om hen heb. Met twee kinderen die allebei hun labels meedragen waarvan één inmiddels met een best rugzakje, ga ik continue over mijn grenzen. Er zijn ongelofelijk veel dingen rondom de kinderen die mij enorm veel stress opleveren. Het gaat vooral om het sociale aspect daarvan. Want dat ik een sociale angststoornis heb dat is vast gesteld, maar ook enorm voelbaar voor mij. Hoe ouder mijn kinderen worden en hoe meer zij in contact staan met de buitenwereld hoe erger mijn angst wordt.
Dingen van school, waar ouders bij betrokken zijn, de nieuwe sport van mijn dochter, waar ouders bij betrokken zijn. Appjes van ouders die wat vinden van jouw kind. Ik voel me enorm onveilig. Maar het punt met kinderen is, je kunt ze niet verstoppen. Je moet ze opvoeden en klaarstomen voor de echte wereld. Je moet ze aanmoedigen om eropuit te gaan. Om dingen aan te gaan. En ze vooral niet in de weg staan wanneer zij dingen willen proberen die jou enorme angst aanjagen.
Dus ga ik erover heen. Die grenzen. Continue. Met als gevolg dat ik sinds de zomer, het moment waarop onze zoon weer babystapjes maakt naar school, en dat onze dochter een nieuwe sport wil gaan proberen waar veel onduidelijk is, continue in fight or flight verkeer.
Hulp
Eigenlijk heb ik hulp nodig. Veel hulp. Maar eigenlijk vind ik dat ik dat niet nodig heb. Want als ik hulp accepteer maakt dat me kwetsbaar en loop ik nog sneller gevaar. Dus ik doe alles alleen. Ik doe alsof ik het allemaal wel kan. En ondertussen schreeuw ik thuis even heel hard dat ik het dus niet allemaal alleen kan. Maar als men mij dan vraagt wat ik nodig heb, dan hoor je de krekels. Want het punt is, ik wil niks nodig hebben. Ik WIL die powervrouw zijn. Die vrouw die alles onder controle heeft. Mijn uiterlijk, mijn gezin, en daarnaast ook nog een sprankelende carrière… van die laatste heb ik de hoop al opgegeven…
Dus ik heb van alles nodig. Er is zelfs iemand hier thuis geweest. Voor gezinsbegeleiding. En zij had door dat ik hulpverleners zand in hun ogen strooi. Door te doen alsof ik het helemaal voor elkaar heb. Want goh, jij hebt autisme? En depressies? En angsten? Nou dan doe je het goed hoor, want je hebt het thuis helemaal op orde. En je kinderen komen niets te kort. Dus na 2 gesprekken denk ik, weet je, ik hoef dit ook allemaal niet. Gesprekjes hier thuis. Ik zit namelijk lachend aan tafel te vertellen wat voor escapades ik in mijn leven allemaal heb gehad, rondom werk, sociaal leven en studies. En ik doe alsof ik het allemaal heel lachwekkend vind. Je moet soms maar gewoon de humor inzien van de vuilnisbelt die jouw leven is, niet dan?
Professionele hulp
Moet ik de waslijst echt opsommen? Laten we dat niet doen… Vlak voor de zomer zat ik er diep in. Afgebouwd van de antidepressiva moest ik het opeens alleen doen. En ik dacht, daar gaan we weer. Dus ik startte een traject op bij een organisatie dat werkt met hersenscans voor chronische depressies. De telefonische intakes waren geweest, waarbij ik bij het laatste gesprek zelfs het gevoel had een imposter te zijn. Want ben ik wel echt mentaal ziek?
Dus na de zomervakantie. 6 weken van leven in mijn eigen bubbel met mijn gezin. Geen prikkels van de buitenwereld en een heerlijke vakantie in Frankrijk. Vond ik dat ik die behandeling niet nodig had. Ik voel me namelijk helemaal niet depressief meer. In week 1 van school ging ik als een malle tekeer. Volle bak stortte ik me op alle afspraken rondom ons kind met de coaches, naar school, onze dochter naar de middelbare. Hup, we zijn er voor ze. Alle angsten en emoties van onze kinderen. Ik help jullie wel even co reguleren!
Maar op vrijdag, nadat onze zoon volledig crashte omdat zo’n eerste keer school na meer dan een jaar thuis zitten er toch wel inhakt, stond ik te huilen in zijn slaapkamer. We huilden naar elkaar. Want allebei waren we op.
En daarna begon de aftakeling van mij, mentaal en lichamelijk. Het volgde elkaar in razend tempo op. De paniek steeg naar grote hoogten totdat ik uiteindelijk alleen nog maar vliegerig door het leven kon. De straat niet meer op durfde voor mijn wandeling en ik doodsangsten uitstond om de honden uit te laten. Ik opperde zelfs naar mijn man, misschien moeten we de hondjes weg doen? Ik heb er zoveel onrust van. Ach arme diertjes. Like I would ever.
Zwart gat
Nadat het een paar weken geleden al gruwelijk in mijn rug schoot waarbij ik echt, maar dan ook echt niets meer kon. Ging het steeds slechter. En toen ik tijdens ons tweede gedeelte van de citytrip naar Stockholm, al mijn tijd op de wc doorbracht door mijn opnieuw geactiveerde darmsysteem, wist ik het al… de depressie of de burn out, IS BACK.
En nadat er mij gisteren een bericht onder ogen kwam op instagram, van een jonge moeder met twee kleine kinderen, die haar leven heeft beëindigd, werd alles zwart.
Want ik begrijp het, ik begrijp haar. Ik voelde alles. Ik heb alleen maar gehuild. Ik kon alleen maar naar haar video’s kijken. Ze deelde over haar depressies, over haar postpartum depressies, haar huilbaby’s, de triggers. En dus over haar algehele mentale gezondheid. In die video’s deed ze zo haar best. Ze danste met haar kinderen, ze was oprecht gelukkig met die kinderen, dat kon je zien. Maar die ziekte in je hoofd. Het is moordend. En soms letterlijk. Ik voel met haar mee, met haar man en haar kinderen. En iedereen die haar lief had.
En vanochtend sprak ik met mijn eigen man. We moeten ingrijpen. We moeten iets doen, want ook bij mij werden mijn gedachten en uitspraken te zwart. En dat heeft niets te maken met egoïsme. Het heeft te maken met geen uitweg zien in het donker. Geen licht meer zien. Hoeveel kerstlichtjes ik ook in mijn woonkamer neergooi.
Dus heb ik vanochtend de instelling gemaild waar ik mijn behandeling in eerste instantie stop heb gezet. Ook al voelt het als falen. Ik weet dat ik dit moet doen, voor mijn gezin, en ook voor mezelf. Om mijn brein weer een kans te geven zichzelf te kalmeren. Om ergens te gaan geloven dat ik wel van waarde ben? Want dat is wat mijn brein doet namelijk. De hele dag is het continue bezig mij te overtuigen dat ik het niet waard ben. En dat de wereld beter af is zonder mij. En ergens mag dat stoppen, denk ik…
